دلا بنگر که این‌جا طالقان‌ست تجلی‌گاه و مهدِ عارفان‌ست
بدیده چون عزیـزی و نگاری سراسر جایـگاهِ عاشقان‌ست
فکنده دامنِ پرچینش البـرز چو مادر از برایش سایبان‌ست
چنین بی‌حاصل از این بحر مگذر که بس گوهر به دامانش نهان‌ست
به مستی جامِ شَهرودش سراسر زِ عُلیا تا به سُفلایش روان‌ست
بهاران بلبلش از شوق و مستی زِ شب تا به سحرگه نغمه‌خوان‌ست
به تابستان چنان خرم شود باغ که گوی روشه و باغِ جنان‌ست
خزان آید ولیکن نی غم‌انگیز که شاد از رنگ و جشن گردکان‌ست
زمستان‌ست و برفش بر تنِ کوه چو رختی از حریر و پرنیان‌ست
بیا زاهد که رازی با تو گویم بهشتی را که خواهی طالقان‌ست
شاعر: آقای جعفر قواعد
عکس از: آقای سعید ملک کیانی
کانال طالقانی‌ها