بازم تابُستان گردی، میخِیم بِشیم اورازان
این کار هر سالِ‌یه، دیدن آبّا و نَنجان
چون بارمان زیاده، نیازه به یه نیسان
آقام ماشینی واستان، میشو پیِ آقاجان
نیسان میا و یالان، سوآر میبُن چه خندان
راهِ دراز و جاده، طی میبو زود شول کشان
سرینجو که جیر می‌ییم، دیاره خونه‌ی نَنجان
بعدِ یه احوال پرسی، بدو، خانه دَییی جان
دَیی خانه دینیه، بشیه سنگ تاشان
وقتِ علف چینیه، خوراک مال، زمستان
ما دی خوشحال و خندان، بِدو میشیم سمتشان
برای عرض اندام، داس ومیگیریم دستمان
حالا نچین کی بچین، دسته مینیم آن واشان
تالک تشی سر دَره، قل قل مینه مَی واستان
یه چایی خستگی رو، در مینه از مَیی جان
کلمات:
آبّا و نَنجان: پدربزرگ و مادربزرگ – آقاجان: یکی از همشهریان که صاحب نیسان است – یالان: بچه‌ها – شول: آوای شادی – سِرینجو: اولِ روستای اورازان
شعر از: آقای سیدعلی میراحمدی
ویرایش شعر، عکس و متن: گروه تولید محتوای درجی